نحوه عملکرد سیستم PBX/ آیا نمی دانید سانترال چیست؟ چگونه کار می کند؟ صرافی های شعب خصوصی برای چندین دهه بخشی جدایی ناپذیر از ارتباطات تجاری بوده است. این جعبهها به کاربران سازمانی اجازه میدهند تا به جای نصب خط جداگانه برای هر کارمند یا میز، منابع مشترکی مانند خطوط تلفن را به اشتراک بگذارند. اصطلاح PBX ممکن است قدیمی به نظر برسد، اما سازمانها حتی امروزه از آن به عنوان ستون فقرات ارتباطات صوتی سازمانی استفاده میکنند.
PBX چیست؟
ساختار اصلی یک PBX از خطوط و ایستگاه ها تشکیل شده است. خطوط صرفاً اتصالاتی به PSTN هستند که توسط یک ارائه دهنده خدمات ارائه می شوند. ایستگاهها نقاط پایانی مانند تلفنهای رومیزی، دستگاههای فکس یا پایانههای کارت اعتباری هستند. بدون PBX، کسب و کار ممکن است نیاز به خرید و نصب 200 خط مجزا داشته باشد، اگر 200 کارمند داشته باشد. تماس بین کاربران در همان دفتر نیز مانند تماس های خارجی برای چند دقیقه شارژ می شود.
با نصب سیستم سانترال، کسب و کار قادر به بهبود کارایی و صرفه جویی در هزینه ها است. این جعبه کارمندان را قادر می سازد تا با شماره گیری یک شماره داخلی سه یا چهار رقمی با همکاران تماس بگیرند. این تماسهای محلی هزینهای ندارند و کاملاً رایگان هستند و اطمینان میدهند که هیچ مانعی برای همکاری سازنده وجود ندارد. PBX به کاربران امکان می دهد خطوط خارجی را نیز به اشتراک بگذارند، یعنی شرکت فقط می تواند 20 تا 30 خط خریداری کند که می تواند بین 200 کاربر به اشتراک گذاشته شود.
این سیستم کار می کند زیرا همه 200 کارمند به احتمال زیاد همزمان تماس تلفنی برقرار نمی کنند. تعداد خطوط محدودیتی برای حداکثر تعداد تماسهای همزمان ایجاد میکند و تعداد تماسها به نیازهای تجاری، حجم تماس و سابقه آن بستگی دارد. به عنوان مثال، یک مرکز تماس نسبت به یک فروشگاه خرده فروشی به خطوط بیشتری نیاز دارد.
اجزای سیستم PBX
یک PBX به طور کلی شامل موارد زیر است:
- جعبه، کابینت یا کمد که به عنوان محفظه برای قطعات داخلی عمل می کند
- کنسول سوئیچبورد برای اپراتورها برای اتصال تماسهای ورودی و خروجی
- کنترلرها/کامپیوترها برای پردازش داده ها
- ترانک یا خطوط برای اتصال سانترال با PSTN
- کارت های منطق، سوئیچینگ، برق و سایر سخت افزارهای لازم برای عملکرد PBX
- نقاط پایانی در قالب تلفن های رومیزی، دستگاه های فکس، پایانه های کارت اعتباری و غیره.
- منبع تغذیه
- هر دستگاه اضافی مورد نیاز برای افزودن عملکرد مانند پست صوتی، گروه تماس گیرندگان و غیره.
تکامل سیستم های PBX
اولین سیستم های PBX به اپراتور انسانی نیاز داشتند و به آنها تابلو برق نیز می گفتند. هنگامی که یک تماس خارجی وارد شرکت می شد، تماس گیرنده می توانست یک بخش یا شخص خاصی را بخواهد و توسط اپراتور به آنها متصل می شد. به طور مشابه، اگر کارمندی بخواهد تماسی برقرار کند، اپراتور آنها را به یک خط خارجی موجود وصل میکند. اگر سازمانی حجم تماس بالایی داشت، ده ها اپراتور برای رسیدگی به همه تماس ها نیاز بود.
با گذشت زمان، این تابلوهای دستی با محلول های الکترومغناطیسی و سپس الکترونیکی جایگزین شدند. جدیدترین تجسم سیستم های PBX می تواند تلفن IP را مدیریت کند و تلفن های میز IP یا سایر نقاط پایانی را به جای خطوط سنتی PSTN به ترانک های SIP متصل کند. به این سیستم ها سانترال IP می گویند.
ON PREMISE VS PBX میزبانی شده
سیستم سانترال ممکن است در دفتر سازمان (در محل) یا ارائه دهنده خدمات (هاست) واقع شود. اگرچه اصطلاحات سانترال داخلی و میزبانی شده با ظهور VoIP رایج شده است، این مفهوم حتی برای تلفن های ثابت نیز وجود داشته است.
شرکتهای بزرگتر معمولاً راهحلهای PBX خود را خریداری و نگهداری میکنند، در حالی که شرکتهای کوچکتر میتوانند سیستم centrex را انتخاب کنند. این بدان معنی است که PBX در دفاتر ارائه دهنده خدمات قرار می گیرد و مشتری را از دردسر تعمیر و نگهداری رها می کند.
سانترال میزبان امروزی معنای متفاوتی نسبت به اجرای اصلی centrex دارد. آنها همچنین Cloud PBX نامیده می شوند زیرا تمام عملکردها از طریق اینترنت توسط ارائه دهنده خدمات به چندین مشتری ارائه می شود. اساساً به یک نرم افزار به عنوان سرویس (SaaS) شبیه به ایمیل میزبان یا نرم افزار بهره وری تبدیل می شود.
سانترال ANALOG VS IP
اولین سیستمهای سانترال، دستگاههای آنالوگ بودند و باید به صورت دستی توسط یک فرد کار میکردند. جعبه ها برای کار با سوئیچ های مدار که ستون فقرات PSTN را تشکیل می دهند طراحی شده اند. خطوط مسی سانترال را به شبکه عمومی متصل میکردند و اتصالات میبایست توسط تکنسینهای شرکت تلفن به صورت فیزیکی سیمکشی میشد. به همین دلیل، هر گونه جابجایی یا اضافه شدن نیاز به زمان طولانی برای اجرا داشت و اغلب به معنای زمان چند روزه است.
این سیستم ها برای پیاده سازی ساده بودند، اما فاقد انعطاف پذیری یا گسترش بودند. اگرچه میتوان ماژولهایی را برای ارائه ویژگیهای اضافی اضافه کرد، اما به سادگی امکان ادغام آنها با کانالهای ارتباطی دیجیتال مانند پیامرسانی فوری، اشتراکگذاری صفحه و سایر فناوریهای مدرن وجود نداشت. پیکربندی هر گونه تغییری در سیستم زمان زیادی می برد و سازمان ها باید کارشناسان داخلی را برای همین کار حفظ کنند.
باکس های IP PBX مدرن بسیار انعطاف پذیرتر و سازگارتر هستند. به جای خطوط مسی که PSTN را به PBX متصل می کند، این سیستم ها برای استفاده از ترانک SIP برای تماس IP طراحی شده اند. تماسهای صوتی از طریق اینترنت هدایت میشوند و از همان شبکه دادهای استفاده میکنند که سازمان از قبل برای مقاصد دیگری مانند اشتراکگذاری اسناد و آپلود فایل استفاده میکند. هر IP PBX مدرن دارای رابط کاربری گرافیکی یا داشبورد آنلاین برای پیکربندی تنظیمات است.
جابجاییها، اضافهها و حذفها را میتوان در عرض چند ساعت بدون انتظار تکنسین از طرف شرکت تلفن انجام داد. در مورد PBX میزبان یا ابری، ممکن است به سادگی درخواست خطوط اضافی از ارائه دهنده باشد که ممکن است فوراً یا حداکثر ظرف چند ساعت مستقر شوند. با گسترش تماس VoIP، سانترال فروتن امکانات و مجموعه ابزارهای جدیدی را به دست آورده است. قابلیتهای اضافی مانند پست صوتی تصویری، فکس IP، پیامرسانی فوری، حضور و غیره اضافه شدهاند که عملکرد بهتری را ارائه میدهند که برای فرآیندهای تجاری مدرن مناسب است.